Biała lub srebrna wierzba w Rosji jest często nazywana wetą. Jest dystrybuowany w całej części europejskiej, na terytorium zachodniej Syberii, w Kazachstanie. Występuje wszędzie wzdłuż brzegów rzek, jezior, stawów, wzdłuż dróg, wąwozów i wąwozów. Preferuje nizinne podmokłe miejsca, ale może rosnąć na równinach i wzgórzach.
Opis botaniczny
Żagle, w zależności od warunków naturalnych, mogą być potężnymi drzewami o wysokości do 30 m lub rozległymi rozłożystymi krzewami. Dorosłe pnie pokryte są szorstką ciemnoszarą korą z wieloma podłużnymi pęknięciami. Stare drzewa mogą osiągnąć obwód 2,5 m. Na młodych pniach i gałęziach kora jest gładka, oliwkowo-zielona, lekka, łatwo się odrywa. Pędy są długie, bardzo elastyczne, z czerwonawo-brązowymi puszystymi bluzkami. Rozgałęzienie wierzby zaczyna się nisko, tworząc zaokrąglone, przypominające namiot korony, końce dolnych pędów opadają na ziemię.
Nerki są wąskie, spiczaste, wielkości około 5 mm, żółtawo-brązowe. Kwiaty są w postaci grubych wiszących kolczyków o długości 4-5 cm, z owłosionymi żółtawymi przylistkami. Pojawiają się na gałęziach w tym samym czasie, gdy otwierają się pąki - pod koniec kwietnia lub na początku maja. Miesiąc po kwitnieniu w miejscu kolczyków dojrzewają małe wiązki nasion, które następnie otwiera wiatr.
Wąskie liście lancetowate, ze spiczastymi końcami, o długości 7–15 cm i szerokości 1,5–3 cm. Znajduje się na przemian na krótkich ogonkach. Górna strona jest ciemnozielona, gładka, z centralnymi i bocznymi żyłkowatymi żyłkami. Tył jest srebrnoszary, prawie biały. U podstawy płytek znajduje się lekkie pokwitanie. Liście vetel zanikają późno, jesienią przybierają piękny żółtawo-brązowy odcień.
Biała wierzba rozwija się na każdej glebie, w tym rzadkich piaskowców. Uwielbia wilgotne, piaszczyste gleby, ale dobrze się też czuje na suchej ziemi z wystarczającymi opadami deszczu lub płytkimi wodami gruntowymi. System korzeniowy rośliny ma wiele długich bocznych gałęzi, w poszukiwaniu wilgoci sięgającej głęboko do trzech metrów. Na drzewach znajdujących się w wilgotnych obszarach, przy ciepłej pogodzie, na liściach często pojawiają się kropelki wody. Więc wierzby regulują wymianę wody, pozbywając się nadmiaru wilgoci.
Vetles żyją do 100 lat, rosną bardzo szybko, co roku rozciągają się na 80-100 cm.
Aplikacja na farmę
Od czasów starożytnych wiatry, które rosną w obfitości wzdłuż rzek i wąwozów, były wykorzystywane do różnych potrzeb domowych. Do wykonania koszy, koszy, ogrodzeń z wikliny zastosowano cienkie elastyczne pręty. Z mocnych włókien łykowych, tkanych butów łykowych i lin wykonano szorstkie płótno. Zwierzęta gospodarskie karmiono młodymi pędami i liśćmi.
Gałązki wierzby doskonale nadają się do różnego rodzaju robótek ręcznych: do robienia wiklinowych naczyń dekoracyjnych, czapek, foteli i przedmiotów artystycznych.
Drewno wierzbowe jest miękkim, łatwo zginającym się materiałem z wąskim białym bielem i jasnoróżowym rdzeniem. Był używany jako surowiec do drążenia pokładów, beczek, koryt i przyborów kuchennych. Wycinano z niego promy, zabawki dla dzieci, różne małe rzemiosła, wygięte łuki.
Kora zawierająca garbniki i naturalne substancje pigmentowe była stosowana w przemyśle tekstylnym i skórzanym jako barwnik.
Obecnie białe wierzby są cenne ze względu na ich walory dekoracyjne, szybki wzrost, odporność na wiatr i zdolność do wzmacniania kruszącej się gleby. Zielenieją brzegi zbiorników wodnych, parków, placów, posadzone wzdłuż malowideł drogowych. Żywopłoty wykonane z wetetów lub samotnych lądowań w pobliżu domowego stawu tworzą bajecznie spokojny krajobraz.
Zastosowanie medyczne
Kora wierzby białej jest pierwszym źródłem kwasu salicylowego, który stał się znany ludzkości jako podstawa produkcji aspiryny. Ten związek ma silne właściwości przeciwdrobnoustrojowe i przeciwzapalne i jest stosowany w leczeniu malarii.
Oprócz salicylanu kora zasłony zawiera inne przydatne substancje:
- kwas askorbinowy;
- ligniny;
- antocyjany;
- garbniki;
- katechiny;
- flawonoidy.
Preparaty w proszku z kory wierzby mają działanie przeciwgorączkowe, napotne, ściągające, przeciwbólowe, zatrzymują krwawienie, łagodzą objawy gorączki, bólu głowy i bólu reumatycznego, dezynfekują błony śluzowe. Służą do:
- choroby zapalne i erozyjne przewodu pokarmowego: zapalenie żołądka, zapalenie jelita grubego, zapalenie dwunastnicy, zapalenie trzustki, zapalenie pęcherzyka żółciowego, niestrawność;
- patologie ginekologiczne;
- choroby nerek i dróg moczowych;
- krwotok wewnętrzny;
- zespół krwotoczny;
- nerwoból, ból stawów, migrena;
- zapalenie opłucnej, gruźlica, zapalenie płuc.
Herbata z kory w proszku pomaga wzmocnić odporność.
W przypadku chorób dermatologicznych, zębów, zapalenia migdałków, alergii, nadmiernego pocenia się wywary z kory stosuje się do płukania, mycia, balsamów lub okładów.
Z żylakami kończyn dolnych, zapaleniem stawów, dną moczanową, ciepłą kąpielą z kory wierzby łagodzi objawy.
Możesz samodzielnie zbierać surowce. Do celów terapeutycznych odpowiednia jest kora pobrana z pędów w wieku 2-7 lat. Po usunięciu jest suszony, kruszony i przechowywany w workach papierowych lub lnianych. Roślina zachowuje właściwości farmakologiczne przez 3-4 lata.
Lądowanie i opieka
Wiatr można bezpiecznie sadzić na terenach bagiennych. Potężne korzenie pomagają jej spokojnie przetrwać regularne powodzie, a nadmiar wilgoci nie szkodzi. Przeciwnie, drzewo będzie niewygodne tam, gdzie ciągle brakuje wody.
Do sadzenia zaleca się wybranie obszarów dobrze oświetlonych przez słońce; wiatry nie lubią głębokiego cienia.
Prace są przeprowadzane z nadejściem ciepła lub we wrześniu. Studnie w glebie są przygotowywane z góry. Aby zapewnić bezpieczny wzrost drzew we wczesnych latach, zaleca się wzbogacenie gleby w próchnicę, torf i dodanie do niej złożonego nawozu o wysokiej zawartości azotu. W nasadzeniach grupowych między drzewami pozostawić odległość co najmniej 3 m, aby rosnące wierzby miały wystarczająco dużo miejsca.
Podczas sadzenia gleba wokół korzeni jest starannie zagęszczana, kołki są wbijane w pobliżu sadzonek, do których przywiązane są pędy. Po zakończeniu pracy młode drzewa są obficie podlewane: 20 litrów na instancję.
Jeśli gałęzie sadzi się daleko od zbiornika, konieczne jest regularne podlewanie w pierwszych latach życia: co najmniej 1 raz w tygodniu. W takim przypadku jedno drzewo potrzebuje 2-3 wiader wody. W czasie upalnej i suchej pogody nadal będziesz musiał spryskać liście.
Aby zapobiec parowaniu wilgoci, koła wokół pni można ściółkować grubą warstwą torfu. Taka opieka pozwoli uniknąć potrzeby spulchniania gleby i zagłuszyć wzrost chwastów.
Fryzury można wykonać rok po posadzeniu. Wetery dobrze znoszą silne mrozy, ich pędy rzadko zamarzają, dlatego drzewa wymagają nie tyle sanitarnych, co przycinania. Korony mogą mieć dowolny pożądany kształt, choć bez nich długie srebrzyste pędy drzewa wyglądają bardzo malowniczo.
Jeśli żagiel rośnie słabo, nitroammophoska można nakładać na glebę 1 raz w miesiącu, a dwa razy w miesiącu należy go podlewać roztworem dziewanny pod korzeniem.
Schronienia na zimę powinny być sadzonkami pierwszych trzech lat życia. Wskazane jest, aby nie robić tego przez cały zimny okres, ale tylko przy silnych mrozach przy braku pokrywy śnieżnej. Korony owinięte są cienkim płótnem. Późną jesienią pod korzenie wlewa się warstwę ściółki o grubości 10–12 cm.
Choroby i szkodniki
Główni wrogowie srebrnej wierzby: dżdżownice, mszyce i muchy kwiatowe. Owady jedzą ulotki i młode pędy drzew. Sprzęgła larw i dorosłych gąsienic z gałęzi należy zbierać ręcznie, regularnie sprawdzając korony. Inne szkodniki będą musiały być zwalczane za pomocą środków owadobójczych: Karbofos, Akarin, Decis, Actellik. Powinny być spryskiwane drzewami co tydzień, przy suchej pogodzie, późnym wieczorem lub przed wschodem słońca.
Dziwne białe lub brązowe plamy, wytłoczone pogrubienia na liściach mogą być oznakami mączniaka prawdziwego, rdzy i strupu. Zaleca się wycinanie i niszczenie chorych gałęzi rośliny oraz leczenie zdrowych części korony profilaktycznie za pomocą fungicydów: Topaz, Fundazol, Fundazim.
Jako dodatkowe środki ochronne można spryskać drzewa zielenią wodą z mydłem, naparem czosnkowym i posypać pyłem tytoniowym.
Znaki narodowe związane z vetle
Istnieje wiele przekonań, przesądów i znaków związanych z tym drzewem. Wielu z nich zaprzecza sobie.
Wśród Słowian wierzba w czasach przedchrześcijańskich była uważana za symbol stałości i boga słońca - Yarila. Grecy kojarzyli z drzewem wolę życia. W Japonii symbolizowała siłę wytrwałości i cierpliwości. Kwitnąc jeden z pierwszych, roślina ta była używana w wielu rytuałach religijnych.
Uznano, że dobry znak to trzymanie miotły przed prętami wierzby w Rosji na wyciągnięcie ręki - roślina chroniła domowników przed złym okiem i pomagała usunąć złe duchy z pomieszczeń. Jednak nie radzili sadzić drzewa w pobliżu ganku i ogólnie blisko domu - mogłoby to przyciągnąć nieszczęście: śmierć lub poważną chorobę jednego z krewnych.
Aby chronić się przed nieszczęśliwymi i zazdrosnymi ludźmi, uznano za przydatne sadzenie żagli w pobliżu bram, z dala od ścian. Drzewo zneutralizowało wszelkie złe myśli, oszczerstwa i zepsucie, a negatywne konsekwencje powróciły do samego sprawcy.
W przypadku silnego smutku, gniewu, niepokoju lub tęsknoty zalecono jej stanąć w pobliżu wierzby - zabrała wszystkie złe rzeczy, które otaczały osobę. Ale nadal nie radzili pozostać przez długi czas - usuwając negatyw, drzewo zaczęło czerpać z niego witalność.
Uzdrowiciele i uzdrowiciele zalecają, aby zawsze mieć w domu kilka gałęzi vetles i umieszczać je w różnych ustronnych zakątkach. Doskonale odzwierciedlają obrażenia, pomagają przywrócić spokój ducha, zmniejszyć agresję, pomóc pogodzić się z nieuniknionymi stratami i pocieszyć.